آشنایی با الکترونیک

 

تلویزیون ابزاری ارتباطی برای ارسال و دریافت از راه دور تصاویر متحرک و صدا است. این کلمه به کلیه قسمت های برنامه های تلویزیونی ، برنامه ها و برنامه های تلویزیونی اشاره دارد. کلمه TV یک کلمه دو کلمه ای است که از یونانی و لاتین گرفته شده است. "تل" به زبان یونانی به معنای "دوردست" است. "چشم انداز" ، که از کلمه لاتین "دید" گرفته شده است ، به معنای "دید" است.

 اگرچه اختراع تلویزیون توسط یک شخص اختراع نشده بود ، اما شخصی که این اختراع را کامل و قابل استفاده کرد ، مردی به نام جان الج برد بود. وی در 13 اوت سال 1888 در هلنسبورگ ، در نزدیکی Clasco ، اسکاتلند به دنیا آمد. پدرش یک کشیش فرهیخته بود ، اما در فقر زندگی می کرد. در حالی که در مدرسه بود ، جان آنقدر باهوش شد که حتی در سن دوازده سالگی ، او با کمک همکلاسی های خود یک خط تلفن ایجاد کرد. وی در سال 1923 در 34 سالگی به لندن بازگشت و تصمیم گرفت به هر قیمتی اختراع تلویزیون خود را تمام کند.

 سرانجام ، تلاشهای مداوم وی در بهار سال 1924 پرداخت شد و وی موفق شد سایه صلیب مالت را تا سه یارد بازتاب دهد. متأسفانه در این زمان او پول کافی برای ادامه تجربیات خود نداشت.

 برای حل این مشکل ، تبلیغات را برای کمک به روزنامه ارسال کنید. در نتیجه این تبلیغات ، وی موفق شد مقداری پول جمع کند. در 2 اکتبر 1925 ، او دستگاه دیگری برای انتقال عکس ها به صفحه نمایش ساخت. وقتی دوربین را روشن کرد ، از نتیجه شگفت زده شد ، زیرا هم اکنون تمام تصاویر به طور کامل و بدون نقص روی صفحه نمایش داده می شوند. در ژانویه سال 1925 ، برد موفق شد نمایش تلویزیونی خود را با موفقیت نشان دهد. بدین ترتیب ساز دیگری به جهان معرفی شد که توانست ظرف چند دهه محبوبیت خود را به سراسر جهان رواج دهد و هم اکنون محبوب ترین و محبوب ترین رسانه جهان است.

تلویزیون وارد ایران می شود
ایده راه اندازی تلویزیون در ایران به سال 1335 باز می گردد. جوانی به نام "آقای کازرونی" از اصفهان از خانواده ای ثروتمند آمد و در خارج از کشور سینما را مطالعه کرد.او در نظر داشت ایجاد یک ایستگاه تلویزیونی در ایران و در نتیجه ایجاد منبع درآمد قابل اطمینان برای خودش. حتی وارد مذاکره با شرکت های خارجی شد که فرستنده های تلویزیونی را تولید می کردند ، اما این مذاکرات ثمره نداشت و توافق حاصل نشد.

اما تلاش برای وارد کردن تلویزیون به ایران متوقف نشد و افراد دیگر آن را تعقیب کردند. در دهه سیزدهم قرن سیزدهم پیشنهاد شد که سازمان ملی رادیو و تلویزیون در ایران تأسیس شود ، اما اجرای این طرح برای سالها به تعویق افتاد. تهیه تصویر حتی چند ساعت در روز کار آسانی نبود و نیاز به سرمایه خصوصی و هفتگی داشت. به همین دلیل ، سرمایه گذار خصوصی حبیب الله تبت بازال در این زمان پیشنهاد ایجاد فرستنده تلویزیونی را به دولت پیشنهاد داد و دولت پیشنهاد وی را پذیرفت و برای اینکه این اقدام جنبه قانونی داشته باشد ، مجلس شورای ملی در ژوئیه 1337 تشکیل جلسه داد. - تصویب مقاله ای با چهار یادداشت ، که براساس آن ، اجازه ایجاد فرستنده داده شد. تلویزیون در تهران به سرپرستی وزارت پست ، تلگراف و تلفن.

فرستنده تا پنج سال از پرداخت مالیات معاف بوده است و کلیه برنامه های وی مطابق مقررات اداره کل انتشارات است. اولین فرستنده تلویزیون ایران اولین برنامه خود را ساعت 5 بعد از ظهر روز جمعه ، 1 اکتبر 1337 پخش کرد. این فرستنده که به نام ایران تلویزیون نامیده می شود ، هر روز در ابتدای برنامه ، از ساعت 6 بعد از ظهر تا 10 شب یک برنامه داشت.

حبیب الله تبت وقتی تلویزیون باز شد در جعبه جادو ظاهر شد و گفت:
"... شما بینندگان و شنوندگان عزیز ، اگر بخشی از برنامه را مطابق سلیقه خود پیدا نکردید ، با دیدن نقایص و نکته مهمی که سلایق متفاوت است ، ما را ببخشید. علاوه بر این ، از شما می خواهیم در اجرای این سرویس کمک کنید و نه تنها به کاستی ها و ایرادات اشاره کنید. ، اما ما همچنین از کتبی یا بهبودی آنچه به نظر می رسد بهبود شما و تکمیل برنامه ها است تشکر می کنیم و جوایزی را برای چنین پیشنهادهایی ترتیب می دهیم. در آینده به شما اطلاع داده می شود ... "