آشنایی با الکترونیک

 

شرکت لامپ های رشته ای Hiram S. Maxim در سال 1878 برای پیاده سازی روزنامه خود و ویلیام ساوایر فعالیت خود را آغاز کرد. شرکت وی پس از ادیسون دومین شرکت بزرگ ایالات متحده بود. در اکتبر 1880 ، ماکسیم روشی را ثبت کرد که در آن ، سیم های کربن را با هیدروکربن ها پوشانده تا عمر آنها طولانی شود. لوئیس لیمر که در آن زمان کارمند او بود ، روشی را اختراع کرد که در آن گرما را به رشته ها اعمال می کند و به آنها اجازه می دهد تا به روش های عاشقانه مانند شکل M در بازوهای ماکسیم مدل شوند. در 17 ژانویه سال 1882 ، تیممر مقاله ای را درباره روند تولید کربن ، روشی بهتر برای ساخت لامپ های رشته ای خریداری شده توسط شرکت برق ایالات متحده منتشر کرد. لتمر پیشرفتهای دیگری مانند روش بهتر برای اتصال رشته ها به سیمهای محافظ را به ثبت رساند.

در انگلستان ، شرکت های Edison و Swans ادغام شدند تا شرکت Swan و Edison Electric را تشکیل دهند (بعداً با نام شرکت Edison شناخته شد ، که در نهایت با عنوان Thorn Lighting ltd شناخته شد). ادیسون در ابتدا با ادغام مخالفت کرد ، اما وقتی فشاری که قو به طور قانونی فشرده می شد و قو برنده می شد ، سرانجام مجبور شد با یک قو همکاری کند و اتحادی را تشکیل داد. سرانجام ، ادیسون کل سهام سوان در شرکت را به دست آورد. در ژوئن سال 1882 ، قو مطابق قانون آمریکا مقاله خود را به یک شرکت برس الکتریکی فروخت. سوان بعدا نوشت که ادیسون ادعای سبک بیشتری نسبت به آنچه انجام داد باعث شد تا ادیسون از امتیازات خود در دادگاه در آمریکا محافظت کند. در 8 اکتبر 1883 ، دفتر ثبت اختراع و املاک ایالات متحده آمریکا حکم داد که اختراعات ثبت شده ادیسون براساس تکنیک های قبلی ویلیام ساوایر است و اظهار داشتند که آنها نادرست نیستند .این ادعا سالها طول کشید ، سرانجام ، در 6 اکتبر 1889 ، قاضی حکم داد که سیستم روشنایی برقی از ادیسون به یک لامپ رشته ای با مقاومت بالا بهبود یافته بود.

در دهه 1990 ، یک مخترع اتریشی ، کارل Uber von Welzbach ، در یک تور رشته ای فلزی کار کرد. ابتدا با سیم های پلاتین و سپس اسمیوم و یک نمونه عملی در سال 1898 تشکیل شد.

در سال 1897 یک فیزیکدان و شیمیدان آلمانی به نام والتر ارنست لامپ نارست را تولید کرد ، نوعی لامپ رشته ای که از یک لامپ سرامیکی استفاده می کرد که نیازی به خلاء بی اثر یا گاز بی اثر ندارد. لامپ هایی که دو برابر کارآمد تر از لامپ های رشته ای بودند به سرعت محبوب شدند تا اینکه توسط لامپ های رشته ای فلزی اشغال شوند.

در سال 1903 ویلیام ویتنی لحنی اختراع کرد که در داخل یک لامپ کم نور نمی شود. (برخی از آزمایشات ادیسون منجر به اختراع لامپ تخلیه برای جلوگیری از تیرگی حباب شد). این سیم از فیبر کربن با روکش فلزی بود. در 13 اکتبر 1904 ، ساندور جاست و فرانسوا همانن برای یک لامپ رشته ای تنگستن که یک چراغ روشن تر تولید می کرد و بیشتر از یک لامپ رشته ای کربن ماندگار می کردند ، در مجارستان (شماره 34541) ثبت اختراع کردند. این لامپ ها برای اولین بار توسط شرکت مجارستانی Tangsram در سال 1905 به بازار معرفی شدند به همین دلیل در بسیاری از کشورهای اروپایی به این نوع لامپ ها Tangsram گفته می شود. در سال 1906 ، جنرال الکتریک حق ثبت اختراع روشی را برای تولید سیم تنگستن برای استفاده از لامپ های رشته ای دریافت کرد. سیم های رسوبی تنگستن گران بودند ، اما در سال 1910 ویلیام دیوید کولیج (1973-1873) روش بهبود یافته ای برای تولید سیم های تنگستن ایجاد کرد. رشته تنگستن بیش از هر رشته دیگر زنده مانده است ، و یک برخورد باعث شده قیمت آن مقرون به صرفه باشد.

در سال 1913 ، ایروینگ لانگمیر متوجه شد که پر کردن لامپ با گازهای بی اثر به جای خلا باعث افزایش راندمان نور و کاهش تیرگی حباب می شود. شیمیدان آمریکایی مروین پیپکین در سال 1924 موفق شد گل حباب را بدون رها کردن آن سبک کند و در سال 1947 موفق شد گل داخل گلدان را در سیلیس بپوشاند. در سال 1936 تن بهار پیچیده ای معرفی شد که باعث افزایش راندمان لامپ ها می شود.

در سال 1964 ، بهبود بهره وری و تولید لامپ های رشته ای هزینه تولید مقدار مشخصی از نور در هر سیم را نسبت به لامپهای اصلی ادیسون کاهش داد.

اقتصاد

بین سالهای 1924 و 1939 ، بازار جهانی لامپ های رشته ای تحت سلطه اتحادیه پاب ها (خدای خورشید) بود که تمام قیمت های خرید و فروش را تعیین می کرد و اعضای آن کنترل بازار جهانی لامپ ها را کنترل می کردند.